Ergens aan het einde van de wereld

Na een tocht van zo’n 1.700 km heet een afgeleefd bord langs de kant van de weg me welkom op mijn bestemming. ‘Bienvenidos a Galicia’. Ik glimlach naar de snurkende viervoeter naast me. We hebben het gehaald. Een vrolijk zonnetje verwelkomt ons en ik kies voor sfeervolle Spaanse radiomuziek voor het laatste stukje van de route, rechtdoor het Galicische binnenland.

De eerste indrukken van de regio zijn veelbelovend. Al snel word ik verleid door een betoverend landschap van weelderig groen, dat zich uitstrekt over glooiende heuvels en dichte bossen. Je merkt aan alles dat de streek doordrenkt is van geschiedenis, een plek waar schilderachtige dorpjes en oude stenen kerken stille getuigen zijn van een rijk verleden.

Kabbelende rivieren slingeren door de talrijke valleien. In dit land lijkt de tijd tot rust gekomen. Ik zet mijn reis voort naar de westkust, waar het geluid van krachtige golven die breken op scherpe rotsen en neerslaan op okergele zandstranden, lijkt te roepen.

De vingers van de oceaan

Het profiel van de westelijke kuststrook van deze mystieke streek wordt getypeerd door stevige inhammen. Ze worden ook wel ‘de vingers van de oceaan’, of in de lokale taal rías, genoemd. Ik kies ervoor om een stuk van de zuidelijkere Rías Baixas te bezoeken tijdens deze trip, oftewel het stuk tussen Corrubedo en Fisterra, een kustroute van zo’n 150 km. Ik geef ridderlijk toe dat de belofte van paradijselijke stranden, een mild klimaat, en mijn voorliefde voor verse schelpdieren daar wel voor iets kan tussen zitten. Geef me maar eens ongelijk.

Aan de Portugese kustlijn met zijn steile kliffen kan de oceaan woest tekeergaan, maar hier tref je eerder kalme wateren aan. Het is daarom een belangrijk gebied voor de schelpdierenteelt, met name voor de mosselcultuur, maar de streek staat ook bekend om haar pittoreske landschappen, historische vissersdorpen en prachtige baaien.

We staan te popelen om onze benen (en poten) te strekken en trekken onmiddellijk naar het startpunt van ons kampeeravontuur, het duingebied van Corrubedo. Het ligt aan de zuidkant van de Ría de Muros e Noia, de zeearm die de komende week niet van onze zijde zal wijken. Dit nationale park herbergt niet alleen grote zandduinen, maar ook natte gebieden met zoetwaterlagunes en zoutmoerassen.

De meest opvallende troef is de enorme Duna de Corrubedo, een zandduin die kan variëren in vorm en positie, afhankelijk van de wind. Dit dynamische karakter geeft een voortdurende verandering aan het landschap. Vanuit de lucht lijkt het nationaal park een surrealistisch spektakel van kleine riviertjes die kronkelend uitmonden in een prachtige lagune die op haar beurt haar weg vindt naar de oceaan. Ik leg mijn drone opzij, trek mijn zwemshort aan en plons in het warme water van de lagune. Aah, wat voelt het heerlijk om in Galicië te zijn.

Het verhaal van Mar adentro

Van het rustgevende Parque Natural de Corrubedo, met zijn fluisterende duinen, zet ik mijn reis voort naar As Furnas. Hier, waar de golven in een eindeloze cadans tegen de kust aan klotsen, vind je enkele mooie stranden. As Furnas, bekend om zijn consistente surfgolven, trekt zowel zonnekloppers als liefhebbers van de sport aan.

Bij aankomst zie ik enkele andere camperbusjes staan, genesteld tussen de naaldbomen die schaduw. Het is er gezellig  dankzij gemeenschappelijke picknicktafels. Het strand is een toonbeeld van de Galicische kust: breed, open en een beetje wild. Het is een canvas waarop de natuur haar eigen verhaal schildert. Dat wordt ook geïllustreerd door de messcherpe rotsen, geërodeerd door eeuwenlange golfslag. Ze scheidenhet ene van het andere strand.

De volgende ochtend maakt een lokale surfschool zich klaar voor de dag. ‘De beste golven?’ vraag ik, terwijl ik mijn wetsuit aantrek. De instructeur wijst naar het westen en zegt met een knipoog: ‘Volg het schuim.’ Het is niet moeilijk te geloven dat dit dezelfde golven zijn die ook Ramón Sampedro, een voorname Galicische schrijver en zeevaarder, ooit trotseerde.

Sampedro's tragische verhaal echoot nog steeds in de wind van As Furnas. Nadat hij hier verlamd geraakte door een duikongeval, werd hij een van ‘s werelds meest bekende pleitbezorgers van euthanasie. De wondermooie film Mar Adentro, waarin Javier Bardem de rol van Sampedro vertolkt, blijft inspireren, het is de reden waarom veel dagjestoeristen As Furnas bezoeken.

Tegen de avond, als de surfplanken zijn opgeborgen en de laatste zonnestralen de hemel in een oranje gloed zetten, verkas ik naar een kampeerplek langs het strand. De geur van gegrilde sardientjes drijft uit de chiringuitos of strandbarretjes die in de zomer de dorstige zielen verwelkomen.

De nacht valt, en de sterren lijken een verhaal te vertellen dat alleen de Atlantische Oceaan kent. In de verte klinkt het gelach van medekampeerders - een duet van blijdschap en vrijheid. Het is duidelijk: As Furnas is een hoofdstuk in ieders reisverhaal waar je niet graag een einde aan maakt. Ik besluit dus ook enkele dagen te blijven.

Echo’s uit het verleden

In de vroege ochtenduren, als de zon nog schuchter opkomt, rij ik langs de kust naar Castro de Baroña. De ruïnes hier, gebeeldhouwd door de handen van een lang vervlogen volk, getuigen van een rijk en oud verleden en kijken uit over over een prachtige baai. Ik loop tussen de stenen door die ooit huizen en forten waren, en kan de verhalen van vroeger bijna horen.

Met het beeld van het verleden nog vers in mijn geheugen, vervolg ik mijn weg naar Porto do Son. Het is een eenvoudig vissersdorpje waar de boten wiegen op het ritme van de getijden en waar de middagzon de vissers begeleidt op hun terugkeer naar de haven. Een kort bezoek volstaat om de serene eenvoud van het Spaanse dorpsleven in te ademen. En dat kan uiteraard niet zonder te nippen van een deugddoende café con leche.

De weg leidt mij verder naar Noia, een stad die de voetstappen van pelgrims ontvangt op weg naar Santiago de Compostela. De historische straatstenen van Noia, geflankeerd door gotische gevels en romaans versierde kerken, verklappen een eeuwenoude geschiedenis van devotie. De vele aankondigingen van festiviteiten en religieuze optochten onthullen bovendien het levendige karakter van het katholicisme in deze regio tot op de dag van vandaag.

Terwijl de avond valt, vind ik rust op een vredige parkeerplaats bij een uitkijkpunt over de Ría de Muros e Noia. Ik laat me in slaap wiegen door het zachte geluid van kabbelend water en vertrek onder een heldere hemel naar dromenland met het dankbare gevoel dat ik deel mag uitmaken van het verhaal van Galicië, een verhaal zo oud als de sterren boven mij.

Zeevruchten en zeezichten

‘s Morgens zet ik mijn avontuur verder en rij naar Muros, een charmant vissersstadje zo'n 30 kilometer verder westwaarts. Muros is een trekpleister voor Spanjaarden, vooral in de zomer, vanwege de sfeervolle haven en de schoonheid van het kleine, historische centrum. Vandaag bruist Muros van het leven. Het is weekend en Spanjaarden houden ervan om dan uitgebreid te gaan tafelen. Aangepord door de heerlijke geuren die door de steegjes waaien, beslis ik neer te strijken op een leuk terrasje en te genieten van dé lokale specialiteit: zeevruchten. Heerlijk!

Daarna reis ik verder naar Monte e Lagoa de Louro, een adembenemende combinatie van berg en lagune. Volgens de legende verdween er een dorp in dit watergebied en was de berg Louro in de oudheid een zonnetempel, net als Kaap Fisterra waar we later naartoe trekken. Het aanpalende surfstrand, Praia de Area Maior, biedt een spectaculair uitzicht op Monte Louro. Deze imposante berg, die driekwart omringd is door de oceaan, torent boven het landschap uit en biedt vanaf zijn top een indrukwekkend panorama op de omgeving. Hier breng ik de rest van de dag door, ik geniet van de neergaande avondzon en het geweldige uitzicht. En mijler over de natuurlijke schoonheid van deze plek…

Het oneindige strand

Ik vervolg mijn tocht richting Carnota, enkele kilometers verderop. Deze adembenemende baai, met het grootste strand van Galicië, spreidt zich uit over maar liefst zeven kilometer. Dit uitgestrekte gebied met moerassen en duinen is een toevluchtsoord voor talrijke trekvogels en inheemse flora. Het water is kristalhelder, met een kleurenpalet variërend van turkoois tot diepblauw, omringd door fijn, wit zand. De kalme zee en de weidse horizon zorgen voor een onvergetelijk schouwspel. Het is geen wonder dat dit strand is opgenomen in de top 100 van mooiste stranden ter wereld door het Duitse tijdschrift Traum Strände. Ik geniet van een lokale specialiteit: pulpo, oftewel octopus.

Mijn kampeerplek voor de nacht is aan de noordzijde van de baai van Carnota, bij Praia da Insuela. Deze afgelegen locatie biedt een fantastisch panoramisch uitzicht over de wijde baai. Het is werkelijk de ideale plek om te kamperen: verborgen en kalm, maar ook wondermooi. De helderheid van het water, de rustige omgeving en de afgelegen baaitjes in de buurt zorgen voor een paradijselijk gevoel. Die avond ervaar ik, in het bijzijn van medekampeerders, een magisch spektakel van vallende sterren, terwijl de aarde door de Perseïden-meteorenzwerm trekt. Dit voelt magisch.

Ik laat me vertellen dat in dit gebied soms het fenomeen van fluorescerend water voorkomt, veroorzaakt door bepaalde soorten plankton die licht uitstralen wanneer ze worden verstoord. Ik  heb niet het geluk om dit zeldzame natuurwonder te aanschouwen tijdens mijn bezoek. ‘Je kan ook niet altijd chance hebben’, denk ik bij mezelf, terwijl ik staar naar het stille water.

Beloning na de klim

Vooraleer ik het laatste traject van mijn tocht begin, overtuigen enthousiaste locals me om hun favoriete wandelroute te proberen. De uitdaging? Het beklimmen van Monte Pindo, een imposante bergreus die trots 627 meter hoog naast de oceaan uittorent. Deze klim is zeker geen walk in the park en vereist een stevige dosis energie en conditie, maar de belofte van onvergetelijke uitzichten lokt me naar boven.

Van die beslissing heb ik geen spijt, want de stevige inspanning wordt beloond met een betoverend vergezicht over de Atlantische Oceaan en -aan de andere kant - het weelderig groene, heuvelachtige binnenland van Galicië. Terwijl de zon langzaam ondergaat en de oceaan baadt in een zee van goud, beleef ik het absolute hoogtepunt van mijn reis - een moment van pure betovering en onvergetelijke schoonheid. Dit is waarom ik hou van reizen…

Ik begin te beseffen dat mijn avontuur bijna tot een einde komt. Maar ik beslis nog een kleine omweg naar de Fervenza do Ezaro te maken, een waterval  van ongeveer 40 m hoog waar de natuur haar kracht en schoonheid in volle glorie toont. Wat de Fervenza do Ezaro zo bijzonder maakt, is niet alleen haar indrukwekkende val van de rivier Xallas door rotsachtig terrein, maar vooral het feit dat ze quasi direct in de zee uitmondt. Dit is een zeldzaam fenomeen in Europa. Je hebt een prachtig zicht waar zoet en zout water samenkomen.

Naar het einde van de wereld

Enkele uren latersta ik aan de poorten van Faro de Fisterra, de iconische vuurtoren die staat op wat eeuwenlang werd beschouwd als het einde van de wereld. Deze plek, bekend als de Costa da Morte vanwege de vele schepen die zonken door de ruwe zee en hoge kliffen, is omhuld met legendes. Voor wie de Camino de Santiago heeft gelopen, symboliseert Fisterra het einde van een reis en het begin van een nieuw hoofdstuk. Volgens de overlevering moet je wandelschoenen ritueel in de zee gooien.

Op deze historische plek met zicht op de onstuimige oceaan voel ik een diep gevoel van voldoening en reflectie. Het is tijd om terug te keren naar huis, maar deze kampeerreis en de herinneringen aan deze geweldige regio zullen voor altijd bij me blijven.

Galicië’s zandparadijzen

1. Praia As Furnas, gelegen aan de zuidkant van de Ría de Muros e Noia is een van de meest fascinerende stranden in Galicië. Met zijn natuurlijke kanalen en zwembaden, gevormd door erosie van wind en water op de leisteenrotsen, biedt dit strand een unieke natuurlijke ervaring​. Het is bekend geworden door de bijzonder krachtige film Mar Adentro, dat het verhaal vertelt van een verlamde schrijver die euthanasie wil plegen. As Furnas heeft enkele brede, open stranden, geliefd bij surfers dankzij de consistente golven. Met enkele charmante chiringuitos (typisch Spaanse strandbarretjes) is het een ideale plek om te genieten van de pracht van de Galicische kuststreek en lokale specialiteiten. Je kan er bovendien kamperen in een naaldbos (als er nog plek is), of naast het nabijgelegen voetbalveld.
    
2. Temidden het Parque Natural de Corrubedo vind je een verborgen juweeltje. Een klein, hagelwit strandje aan de rand van de lagune Lagoa de Carregal. Enkel locals lijken het te bezoeken, maar misschien zit de twintig minuten durende wandeltocht ernaartoe daar voor iets tussen. Met stil, warm water van slechts een halve meter diep, biedt het een vredige ontsnapping voor wie de drukte wil vermijden. Het fijne, witte zand en de beschermde natuur maken het een idyllische plek om te genieten van een onvergetelijk strandbezoek.
    
3. En dan is er nog Praia da Insuela. Dit kleine, afgelegen strand aan de noordkant van de baai van Carnota is een waar paradijs. Het heldere, stille water, het fijne, witte zand en de afwezigheid van drukte maken het tot een ideale bestemming voor rustzoekers. Kampeermogelijkheden in de buurt verhogen bovendien de aantrekkelijkheid van deze serene locatie.
    
4. In dit lijstje hoort ook beslist Castro de Baroña thuis. Dit is een historische ruïne uit de IJzertijd, gelegen op een rotsachtige landtong aan de kust dichtbij Porto do Son. Met zijn indrukwekkende stenen muren en cirkelvormige structuren biedt Castro de Baroña een unieke inkijk in het verleden van Galicië. Het is een fascinerende plek met een geweldig uitzicht over de nabijgelegen baai, die de relatie tussen de oude bewoners en het Galicische kustlandschap belicht​​.