De mensen van Barcelonnette

Voorbij het laatste dorpje in de vallei is er nog een kerk. Saint-Antoine-du-Désert heeft het hard te verduren gehad. In 1513 maaide een lawine het halve kerkschip weg. Maljasset bleef gespaard, alsof de crucifixen bij de in- en de uitgang van het dorp echt bescherming boden. Een woestenij is het hier niet. In de Provence groeien schrale, gele sprieten op de zanderige bodem, maar hier krioelt het hoge gras van het leven.

Zelfs op een zonovergoten zomerdag bevat de lucht altijd de kilte van het hooggebergte. In het snelstromende water van de Ubaye voel je altijd het ijs. Mensen leven in de zon in de bergen. Liever een dikke grasmat die warmte afgeeft, dan gladde, koude keien. Liever de Place Manuel in Barcelonnette, met terrasjes in de zon en spelende kinderen, dan de smalle straten waar de hoge herenhuizen schaduwen werpen.

Liever de zon dan de schaduw, in dat opzicht is Barcelonnette meer Alpen dan Provence. Bovendien geven de drie hoofdstraten uit op een bergmassief. Ze lopen parallel met de rivier de Ubaye en nodigen uit tot reizen in twee richtingen. De zee, of de bergen.