Terminus en forêt

De wandeling van Grupont naar het volgende, nog meer naar het zuiden gelegen station, in Poix, loopt parallel met spoorlijn 162 en volgt ook weer een rivier, de L’homme. Die ontspringt in Libramont en baant zich door het woud een weg naar de Lesse. De wandeling maakt deel uit van de GR17. Het is dus zaak de wit-rode aanduidingen te volgen, al is verdwalen lastig met de L’Homme én de spoorlijn als gids. We stappen stroomopwaarts, afwisselend over de linker- en de rechteroever, langs de immer klaterende L’Homme, die dichter bij Poix enkele watermolens en modernere krachtcentrales bedient. Hoewel de rivier ondiep is, staan er af en toe vissers langs, loerend op forel. ‘Staan er verderop nog meer vissers?’ vraagt de man. Om te weten of hij wat forellen moet overlaten? Of juist niet? Een eerdere, mooie visplek was afgebakend voor een visclub. Verhitte mannen langs de oevers van la L’Homme? En dan is het jachtseizoen nog niet eens open. Wij zijn blij met onze route langs de temperamentvolle rivier en door het loofwoud: zo hebben we altijd verkoeling bij de hand.

Cocktails voor meneer de baron

Halfweg passeren we een van de dertig Waalse Plus Beaux Villages. Het Ardense Mirwart moet het vooral van zijn kerkplein en kasteel hebben. Naast de kerk herinnert het beeld van de Zaaier aan het belang van de landbouw. De hoofdstraat leidt naar het imposante, gerestaureerde en sinds deze zomer heropende kasteel, waarvan de geschiedenis teruggaat tot de 8ste eeuw. Na eeuwen van adellijke betwistingen wordt er vandaag ingezet op wellness. We lopen er met een brede boog omheen – zo gaat de GR nu eenmaal. Aan de voet van het kasteel, bij het provinciaal vijverdomein splitst de GR zich hier richting Bouillon of richting Libramont. Wij gaan die laatste kant uit. Vlakbij, bij de vijver van Saint-Roch, staat nog een oude ijskelder, waar het ijs uit de vijver bewaard werd voor de cocktails van meneer de baron. Nu huizen er beschermde vleermuizenkolonies. De deur gaat open, maar het duister lokt ons niet erg.

Leuker lijkt het verhaal van Marie Gobaille, die een indrukwekkende rotspartij naar haar genoemd kreeg: de lokale heks zou de dorpelingen in de wijde omgeving geterroriseerd hebben in de vorm van een wild paard, tot ze onthoofd werd. Sindsdien staan de inwoners van Mirwart bekend als ‘paardenkoppen’.

Ongehinderd door jagers, vleermuizen of heksen bereiken we het station van Poix. Het gehucht is een zucht groot, maar ooit was dit een mooi station. We zijn er getuige van een fotoshoot in belle-époquekostuum. Het verlaten station staat te koop – bieden kan vanaf € 140.000. Geïnteresseerden verklap ik alvast dat er aan horeca willen doen geen goed idee is: aan de overkant van de straat staat al een hotel-restaurant.

Natuurlijk kan je ook je fiets meenemen op de trein, of er in Saint-Hubert een huren. Aan de stations passeren zowel fiets- als mountainbikeroutes. We volgen per gps een mtb-route over gevarieerd terrein: in een rivierdal starten betekent dat je sowieso altijd omhoog moet, maar ook weer naar beneden kan. We rijden over een stenig pad langs de rivier, af en toe een hazelworm vermijdend – en passeren een jong koppel met buggy dat de ongelukkige keuze maakte voor dit hobbelige pad. We rijden door donkere dennenbossen met eindeloze rijen aangeplante sparren, maar kronkelen ook door heerlijke en uitgestrekte loofbossen. Te laat en te vroeg voor een open plek waar ’s ochtends en ’s avonds zeker herten te spotten vallen. Als jagen op vredig grazende koeien een sport was, was er niets aan natuurlijk. Bij onze lunchpauze zien we een hermelijn door het hoge gras ritselen, terwijl de koekoek roept. Roofvogels cirkelen in de lucht, te hoog om te herkennen. Tot een buizerd rakelings over mijn hoofd vliegt wanneer we Saint-Hubert – en allicht zijn broedplaats – naderen.

Vallende stenen

Van ver ziet Saint-Hubert er indrukwekkender uit dan het stadje in werkelijkheid is: de basiliek torent boven alles uit, dubbelop zelfs met haar twee torens. Daaronder ligt de grote abdij, die echter niet te bezoeken is. Ik neem snel een kijkje in de 18de-eeuwse basiliek, rijkelijk versierd, maar niettemin aan een opknapbeurt toe, vooral aan de binnenzijde: boven de hoofden van de gelovigen zijn in het middenschip netten gespannen tegen vallend gesteente. Veel tijd om rond te kijken is er niet, want er begint over enkele minuten een dienst. Ook in de kerk gaat het gewone leven door. Of juist niet, want het gaat om een begrafenis.

Door het golvende landschap, deels over asfalt, deels over best doenbare boswegen bereiken we Poix weer. De vrolijk kabbelende L’Homme onthaalt ons enthousiast, bijgevallen door de klingelende overwegbel.

Die ochtend zijn we al vroeg op pad. De boemeltrein stopt slechts om de twee uur. In tien minuten zijn we weer in Grupont. Ja, de eerste wandeling heb ik onderweg wel vaker gedacht: met de trein was ik er al geweest. Vandaag wandelen we van station Grupont naar station Forrières. Ook daar vertrekt de trein naar Marloie om de twee uur. Dat wordt een beetje mikken om niet te laat en niet veel te vroeg aan te komen. Dat is het enige nadeel van het wandelen van station tot station: je bent afhankelijk van het uurrooster van de treinen.

Het station van Grupont is nog zo’n geval van vervallen glorie: een prachtig gebouw van rond de vorige eeuwwisseling, nu leegstaand en verwaarloosd. We dalen af naar het dorp, waar een scheefgezakt, maar nog bewoond vakwerkhuis uit de 16de eeuw in het oog springt, het zogenaamde Spaanse huis: een bijzonder bouwsel in een toch wel charmant dorpje. Minder charmant is hoe hier in 1618 nog ‘heksen’ verbrand werden. Acht panelen vertellen (in twee talen) over het gewone leven in Grupont én het tragische verhaal van de vier zussen Jamin, voor wie enkele geruchten voldoende waren om als heksen op de brandstapel gezet te worden.

Een brug over de spoorweg leidt ons het dorp uit. Het kleine kerkhofje staat vol familiegraven. Veel verschillende families zijn er niet in Grupont. De route gaat flink omhoog. De kerk van Grupont is nog amper zichtbaar uit het dal. We klimmen langs een grote kasteelhoeve de bossen in, tot ruim 400 m hoog. Daarna volgen de schitterende panorama’s op de Famenne elkaar af. Hoewel gestart in hetzelfde dorp is deze wandeling zó anders dan die langs de L’Homme naar Poix.

Halen we het?

Bij Mormont passeren we het openluchtmuseum Fourneau Saint-Michel. Ik werp af en toe een blik op de klok, maar laat me er niet door opjagen. Het is ook niet zomaar mogelijk ineens sneller te wandelen of zo, als we dat zouden willen. We zien wel wanneer we in Forrières aankomen. Het is een zonnige dag, de omgeving is prachtig. Als we de trein net zouden missen, houden we in Forrières wel een lange siësta.

Eeuwig zingen de bossen: er klinkt constant gefluit en gekwetter – er wordt allicht voor ons gewaarschuwd. We vinden sporen van vossen en evers, maar er is geen wild te zien. Bij het binnenkomen van Masbourg worden we nagestaard door lome, bruine koeien en vranke kalfjes. Een laatste forse klim tussen de weiden en bossen en dan daalt de weg naar Nassogne. We verlaten definitief de bossen en lopen langs de weg naar Forrières. Een laatste keer steken we er de L’Homme over. Aan de rand van het dorp staat het station, dat bewijst dat het kan: het gebouw is opgeknapt en door enkele huishoudens in erfpacht bewoond. Madame hangt net haar handdoeken te drogen op de kippendraad tussen het perron en het stationnetje.

We zijn wonderwel net op tijd voor de trein van 14:21. We laden onze rugzakken en onszelf op de eerste trein van de terugtocht. Ondanks enkele minuten vertraging halen we de aansluiting in Marloie naar Luik net. Reizen met de trein is opwinding tot het laatste moment.

• De gare à gare-wandelingen van Terminus en forêt zijn een onderdeel van Train & Sac à dos, een initiatief van de regio’s Ardenne méridionale, Gaume, Grande Forêt de Saint-Hubert en Nov’Ardenne (een samenwerkingsverband tussen Naamse en Luxemburgse gemeenten). De wandelingen doorkruisen de Ardennen, de Gaume en de Famenne.
• Train & Sac à dos biedt 16 wandelingen aan tussen 12 lokale stations op de lijnen 162, 165 en 166.
• De wandelingen variëren van 13 tot 62 km en zijn dus een- of meerdaags, met slaapgelegenheden onderweg. Je kan je rugzakwandelingen plannen van station tot station, maar als je via het station van aankomst met de trein terugkeert naar je vertrekstation, hoef je niet met je rugzak onderweg te zijn.
• Topografische fiches met info over bezienswaardigheden zijn verkrijgbaar bij de toerismekantoren van Saint-Hubert, Bouillon, Virton, Aarlen en Marche-en-Famenne of via www.trainetsacados.com.
• Let op: de gare à gare-wandelingen zijn niet bewegwijzerd. Sommige routes volgen GR-, GRA- of andere lokale routes. Download voor je vertrek de gpx-gegevens van de website op je wandel-gps of op een wandel-app op je smartphone.

www.trainetsacados.com