Actief tegen parkinson

Je kreeg een diagnose, maar ging meteen in actie-modus … 

Ivo de Bisschop: ‘In april 2017 zag ik een neurologe naar aanleiding van een aantal klachten en binnen de vijftien minuten zei ze: ‘We starten op met medicatie voor parkinson.’ Ik vroeg haar: ‘Hoe geraak ik ervan af?’ Niet, dus. Er is wel onderzoek naar de ziekte van Parkinson, maar dat gaat in kleine stapjes. Mijn besluit stond meteen vast: ik ga als individu mijn schouders eronder zetten om dat onderzoek naar een hoger niveau te tillen. De farmaceutische sector en de overheid sensibiliseren én de ziekte uit de taboesfeer halen. Want ik merkte zelf hoe ik in die eerste maanden enkel mijn inner circle inlichtte, en eigenlijk is dat niet normaal. Deze ziekte overkomt je, er is geen schuld of schaamte nodig.’

Je doel was en is: sensibiliseren én geld inzamelen. 

Ivo de Bisschop: ‘Wetenschappelijk onderzoek kost geld en parkinson is voor farmabedrijven geen prioriteit. Daar willen we wat aan doen met de vzw Stop Parkinson. Er vormde zich al snel een team van vrijwilligers rondom mij. Samen hebben we als doel de ziekte stoppen, afremmen of voorkomen binnen tien jaar door baanbrekend onderzoek te steunen. Ons ingezamelde geld gaat naar de Michael J. Fox Foundation, waar het wordt ingezet bij wetenschappelijk onderzoek. We hebben ondertussen ruim 2 miljoen euro ingezameld.’

Het begon met de Walk around Belgium? 

Ivo de Bisschop: ‘Mijn eerste plan was in vijftig dagen België rondwandelen, langs de grens. Eens wat anders dan Compostela, vond ik. Drie vrienden hebben zes zaterdagen lang de routes berekend en zo kwamen we aan 1500 kilometer. We kozen de rustige wegen, langs mooie, afwisselende natuur en verschillende dorpjes en steden. Ik wilde onderweg graag mensen sensibiliseren. Omdat ik lid van Rotary was, kregen we veel hulp in alle dorpen, gemeentes, steden. Een team van dertig mensen werkte twee jaar lang om alles voor te bereiden. Samen met een vriend maakte ik de tocht in 2020. Overal waar ik wandelde, sprak ik mensen, stonden burgemeesters ons op te wachten, was er pers en een momentje voor speeches. Het was fantastisch. Na de Walk volgde in 2021 een virtuele Walk and Run waarbij je zelf rond je kerktoren kon wandelen om geld in te zamelen – het was namelijk corona. In 2022 fietste ik van het Martelarenplein in Brussel telkens naar een andere provinciehoofdstad. In 2023 fietste ik van Oostende naar Eupen, en daarna weer van Eupen naar Oostende in 2024, telkens langs de landsgrens. Het waren onvergetelijke ervaringen, waarbij ik massaal veel steun heb gekregen en mensen op de been waren.’

Hoe was het om met al die mensen in contact te komen? 

Ivo de Bisschop: ‘Fenomenaal. Mensen wandelden en fietsten met me mee en vertelden me hun verhaal. En ik hen het mijne. Er ontstond een hele community. Ondertussen kan je via onze website ook zelf een initiatief opzetten en geld inzamelen. Zo is er een jonge vrouw, Sara, die ook de diagnose kreeg en samen met haar collega’s de Grand Ballon in de Vogezen al beklimmen om fondsen te werven, om maar een voorbeeld te geven. Of er waren de talloze verhalen onderweg. Ik herinner me een aankomstdag in Dilsen-Stokkem, waar vierhonderd mensen waren. Zo vormden ook 50 parkinsonpatiënten ‘s middags een erehaag voor mij. Zoiets vergeet je nooit. Wij dragen elkaar op die manier.’

In de zomer van 2025 volgt het Fietspeloton

Ivo de Bisschop: ‘Op zaterdag 2 augustus fiets ik twee keer onze kustlijn: van Oostende naar Knokke en weer terug. En daarna van Oostende naar De Panne en weer terug. Iedereen mag participeren: privé-personen of clubs, zo lang je maar fondsen inzamelt. Onze route kan je via GPX krijgen, je fietst op je eigen tempo en er is een slotmoment voorzien in Oostende. Alle informatie vind je op onze website. Ik denk dat het heel mooi zal worden: de kustlijn en dan iedereen in het zadel voor goede doel… We bereiden nu voor en ik kijk er al naar uit. Ik was vroeger een marathonloper en heb dus ervaring met trainingen en duurinspanningen. Dat helpt.’

Hoe kijk je naar de toekomst? 

Ivo de Bisschop: ‘Zo lang ik kan, doe ik verder. Beweging is heel belangrijk als deze ziekte je treft. En als die beweging dan ook nog eens helpt ze uit de wereld te helpen, zal ik daar alles aan doen. Verder leef ik in het nu. Soms ontmoet ik mensen bij wie de ziekte al in een veel verder gevorderd stadium zit. Dat raakt me heel diep. Ik wil er ook niet te lang naar kijken, het beangstigt me. De ziekte verloopt bij iedereen anders, op een ander tempo. Ik zal blijven strijden zolang ik kan, en liefst met wandelen of fietsen of iets sportiefs. Uiteindelijk is dit hele verhaal er eentje geworden van solidariteit, ondersteuning, doorzetting, verbinding en hoop. Het heeft dan toch iets goeds voortgebracht.’

stopparkinson.be