Grote avonturen op kleine voet

Kristien is degene die aan haar vriend Jan (52), die last heeft van hoogtevrees, bleef trekken om haar bucketlist-item eindelijk te verwezenlijken. En zo stond dit komische duo - Kristiens eigen woorden - afgelopen zomer klaar voor een wandeltocht van vier dagen door het ruige Italiaanse berglandschap. `

Ik ontmoet Kristien in Mechelen. Vanuit Halle, waar ze woont en al zestien jaar als leerkracht biologie en natuurwetenschappen werkt, nam ze de trein. Spannend wel, want alleen in een cafeetje arriveren, doet ze niet graag. Toch vind ik haar, perfect op tijd, terug op de afgesproken plek. Net zoals Kristien razend benieuwd is naar wat dit interview gaat geven, ben ik razend benieuwd naar haar verhaal. Ze steekt meteen van wal. ‘Hoewel ik er toen niet altijd zin in had, ben ik mijn ouders nu heel dankbaar dat ze me als kind meenamen naar de bergen. We gingen toen naar het Oostenrijkse Stubaital en het is daar dat ik twee jaar geleden voor de eerste keer, in de zomer, een nachtje op de berg sliep.’

Ik kijk naar Kristien, zie hoe haar benen nauwelijks over de zitting van de stoel komen en heb nu al ongelofelijk veel bewondering voor haar doorzettingsvermogen en prestaties. 

Kristien Coudron: ‘We vertrokken bij de Grawa waterval voor 650 hoogtemeters richting de Sulzenauhütte. Na een lunch stapten we nog een uurtje verder naar de Sulzenausee. De dag erna gingen we via de Blaue Lacke en de Grünausee terug naar beneden. Dat waren twee lange dagen. Ik was kapot, ging over mijn grenzen, maar was ook super content. Ik zag meren en sliep in de hut waar ik als kind ook kwam. In de kamer liet ik een briefje achter: bedankt om mijn droom waar te maken.’

En dat smaakte duidelijk naar meer?

Kristien Coudron: ‘Ja, vorige zomer verbleven we in Val di Fassa in de Dolomieten en maakten we een vierdaagse huttentocht. Die tocht werd last-minute nog wat aangepast, omdat we ons aan het begin van de vakantie al wat te moe hadden gemaakt met de dagtochten. Zeker toen Jan zuchtte ‘Waar neem jij mij toch weer naartoe?’ beseften we dat we even op de rem moesten duwen. We gingen zoals gepland met de kabelbaan naar boven, maar kozen daarna voor de kortste route naar de eerste hut, de Plattkofelhütte. Op dag twee wandelden we naar de Tierser-Alpl-Hütte. De laatste nacht sliepen we, na een stevige klim, in de Rifugio Antermoia en daar gaf de huttenwaard ons nog een dankbare tip voor de laatste dag toen we 1200 meter moesten afdalen. Ook kregen we veel tips van Katrien, een bevriende collega, die de tocht als eens gedaan had met haar kinderen.’

Een huttentocht is sowieso een uitdaging en wellicht nog meer voor jou. Hoe bereid je je hierop voor?

Kristien Coudron: Ik bestudeer de route goed op voorhand en kies voor niet al te lange en te technische wandelingen. Ik doe er namelijk langer over en wil voldoende tijd hebben om te pauzeren en te genieten van het landschap. Daarnaast moet ik rekening houden met fysieke beperkingen. Te veel trappen, grote rotsblokken om te overbruggen of steile afgronden zijn niet aan ons besteed. En nee, ik kan niet alles op voorhand weten - zoals ‘zal ik wel goed aan die staalkabels kunnen?’ -, en dat maakt het extra spannend, maar dankzij Jan die ter plaatse helpt en Katrien die me aanmoedigde, heb ik het aangedurfd.’  

Ging het altijd goed tijdens de tocht?

Kristien Coudron: ‘Op dag 1 zag ik in de verte wat we de derde dag zouden doen en ik dacht meteen ‘Oh nee, dat gaat nooit lukken!’. Paniek. Die route leek me veel te steil voor Jan en zijn hoogtevrees. Hulplijn Katrien stelde me echter gerust dat een pad in de verte altijd erger lijkt dan wat het in werkelijkheid is en dat was ook hier het geval, een wijze les. Het pad bleek gestaag naar boven te gaan. Ik heb toen eens goed met mezelf gelachen.’

En praktisch: hoe zit het met materiaal en verblijven in de hutten?

Kristien Coudron: ‘Ik draag een trekrugzak voor kinderen, waarin ik mijn eigen spullen draag. Jan heeft een grotere rugzak waarin hij ook ons eten meeneemt. Qua kleding en materiaal is het een grotere uitdaging om iets te vinden waarin ik me goed voel. De look is vaak niet volwassen genoeg. Zo vond ik eerst roze wandelstokken met muisjes op. Dat was echt geen optie. Nu heb ik een fluo exemplaar, daar heb ik vrede mee. 

In de Dolomieten sliepen we één keer in een gedeelde kamer, dat is ons goed bevallen. We verkiezen echter een kamer met twee. Omdat het wandelen op zich al een flinke uitdaging is, gunnen we ons graag die luxe. En dan heb ik niet het probleem om niet aan het kastje te geraken voor het muntje van de gedeelde douches, of niet aan de kraan te geraken terwijl Jan me dan niet kan helpen omdat die douches enkel voor vrouwen toegankelijk zijn. Ook bij het ontbijt heb ik hulp nodig, want dat buffet staat meestal hoog op een toog.’

Knap! Vanwaar dat doorzettingsvermogen?

Kristien Coudron: ‘De bergen voor jou alleen hebben, ‘s avonds en ‘s morgens Ook de stilte, meren en rotsen. Ergens voelde ik dat ik dit tof zou vinden en ik hou van een uitdaging. Als kind had ik er al van geproefd en hoewel ik er toen niets van snapte, is dat wel blijven hangen. Mijn familie is heel trots dat ik dit nu doe. Weet je, ik word sowieso altijd bekeken, maar in de bergen is dat op een andere manier, met een vleugje respect en bewondering. Dat is veel aangenamer.’  

Is een huttentocht voor herhaling vatbaar?

Kristien Coudron: ‘Zeker! Ik was na afloop goed moe, maar ik vond het fantastisch! Ik hou ook enorm van het huttenleven. Je ontmoet er gelijkgestemde zielen en de wereld. Zo zaten wij eens met twee Italianen, twee Denen en een Canadees aan tafel. Heerlijk. Wel zou ik ons verblijf in het dal tot een nacht beperken en geen dagtochten meer maken voor de huttentocht. Dan maak je je al moe voordat het allemaal nog moet beginnen. Liever een extra nacht op de berg dan. Op de laatste dag zou ik het liefst een stuk met een kabelbaan doen zodat we minder moeten dalen, want dat is vermoeiend. En ook, de zwaarste etappe niet op de laatste dag plannen.’

Wat zou je willen zeggen aan anderen met een handicap?

Kristien Coudron: ’Als het kan, zet door. Laat je niet tegenhouden door je handicap. Waar een wil is, is (letterlijk) een weg.’

Maak je deze zomer opnieuw een huttentocht?

Kristien Coudron: Wel, onze twee tochten zijn zo goed meegevallen dat we daar precies wat langer op willen teren en er steeds een jaar tussen laten. Dit jaar gaan we dus niet naar de Alpen, maar kijken we eerder richting het zuiden van Zweden. Verder is er nog niets concreet in zicht.’

• De trails van het Mullerthal in Luxemburg, ook wel Klein Zwitserland genoemd. De combinatie van rotsen, een beetje water en het bos maken haar blij.
• Het Grote Routepad Streek-GR Kust, een route van 103 km die laat zien dat de kust meer is dan alleen het strand en de zee. Kristien wandelde deze in 6 dagen van De Panne naar • Knokke, iedere dag met een andere wandelbuddy.
• Het stiltepad met onderweg hangmatten in hout in Dranouter