Zoutleeuw, een verborgen parel in het Hageland

Zoals voorzien stonden de deelnemende leden al klaar om in Zoutleeuw de “LEEUWENAER”, in de Ridderstraat 16, in te palmen. Doch bij de prospectie geen mens te bespeuren en nu geen plaats meer op de parking in het centrum. Raar ook, we kwamen bij het openingsuur van 10:00 aan en de zaak zat al bijna vol. Onderweg maakten we al kennis met de stadsgids die ons zowel in de voor- als de namiddag ging begeleiden. We bestelden een drankje en genoten van het gezellige café-museum. Er kwamen al herinneringen boven bij het lezen van namen uit ver vervlogen tijden die gekoppeld zaten aan eigen verhalen. Er werd alom gelachen met sommige vertelsels.

Het werd tijd om de gids te volgen en enkele ogenblikken later stapten we over de resterende fundamenten van de omwalling van Zoutleeuw. We maakten kennis met de kasseiweg die vroeger diende als bedieningsweg van de stad. Nu verbreed en geasfalteerd omwille van een vlot verkeer voor het openbaar vervoer (eigenlijk in onze ogen nog een veredelde veldweg). We volgden de Demer, hartslag geweest van Zoutleeuw en maakten kennis met vrij voorname gebouwen die deel uitmaken van haar rijke geschiedenis. Met uitleg en zicht op de drie torens van de kerk, belandden we kort bij de gelegenheid voor het middagmaal aan gereserveerde tafels. Het was daar niet slecht maar onze gids kwam te vroeg, allee voor onze groep duurde het ietsje langer dan verwacht (veel volk).

Dan trokken we het historische centrum van Zoutleeuw in en de gids kende daar blijkbaar veel meer van dan over het tochtje langs de Demer. Wij maar luisteren en uitkijken zowel in de kerk, het stadhuis en de historische gebouwen in de omgeving van de Grote Markt. Het was leerrijk en namen dan afscheid van de gids. Er restten nog andere punten om te bekijken maar de tijd gebood ons om de verplaatsing naar Herk-de-Stad aan te vatten…

Met Jan als begeleider vatte de verkenning aan bij het Olmenhof. Zelfde effect als in Zoutleeuw, tijdens de voorbereiding geen volk te bespeuren en nu een massa. We moesten ons een plaatsje zoeken. Door het natuurschoon van het Olmenhof zakten we langzaam, met veel uitleg onderweg, naar het centrum. Een aantal panden waren versierd met een plaket waaruit kon worden afgeleid wat er vroeger had gestaan of een stuk geschiedenis over het pand. We konden zo de oude omgeving lezen en vonden ook nog een restant terug van de vroegere omwallingsgracht. Dat het een schoolgemeente was, wisten we niet maar de hoeveelheid aan schoolcomplexen leerde ons dat wel. De kennismaking was buiten verwachting zoals de getrokken meridiaan met aangegeven schaduwlengten volgens seizoen was toch bijzonder en uniek. Het hergebruik van bestaande gebouwen als cultureel centrum deed ons nadenken.
Verder kuierend kwamen we terug aan bij het Olmenhof waar onder de parasols nog drankjes werden genuttigd en er werd bij gekletst over de dag ervaringen.