Vlot het water op

Als kind kon ik urenlang wegdromen bij de boeken van De Vijf of de strips van Jommeke. Boomhutten en kampen bouwen, zwemmen tussen het riet, op een zonnige ochtend pardoes naar een onbewoond eiland vertrekken. Heerlijk leek me dat! En vooral: geen volwassenen in de buurt om ‘dat mag niet’ of ‘pas op’ te zeggen. In mijn verbeelding trok ik mee door de donkere bossen, in het echte leven was ik iets minder avontuurlijk. Naar de jeugdbeweging of op survivalkamp ben ik nooit geweest. Daar heb ik nu een tikkeltje spijt van, maar spijt komt in dit geval niet te laat. Sinds ik ontdekt heb dat je nooit te oud bent om een echte padvinder te worden, ben ik volop aan het kamperen geslagen, inclusief vuurtjes maken, kaartlezen en op professionele wijze teken verwijderen. Geef me een scoutsachtige uitdaging en ik ga ze aan. Ik heb zelfs mijn eigen zakmes!  

Nee, niet op zee

Dat zakmes heb ik vandaag niet nodig. De touwen zijn gesneden en de balken netjes op maat gezaagd wanneer we aankomen aan ‘t Kraaienest in Nieuwpoort. Deze groene plek is één van de uitvalsbasissen van The Outsider Coast, een sportevenementenbureau dat tal van outdoor activiteiten organiseert aan de Belgische kust en in de Westhoek. Onze opdracht: een vlot sjorren en het water op gaan. Ik ben lichtjes teleurgesteld dat we niet op zee gaan varen, maar organisator Cederique haalt me snel uit mijn naïeve avonturenfilmbubbel. Veel te gevaarlijk, klinkt het. Een zelfgeknutseld vlot vraagt niet om golven en een sterke stroming, maar om kalm, rimpelloos water zoals dat van het kanaal Plassendale-Nieuwpoort. In dit mooie polderlandschap verzamelen we ons samen met een lading uitgelaten kinderen rond monitrices Bea en Mylena. Bea legt voor de hele groep uit hoe je twee balken met een mastworp aan elkaar kan sjorren, en hoe we door te ‘woelen’ alles strak kunnen aantrekken. Daarna moeten we zelf aan de slag. Een jongen oppert om één groot vlot te maken met twee verdiepingen, maar we houden het gemakshalve bij drie aparte vlotten: twee voor de kinderen en één voor mezelf en mijn twee teamgenoten Tijs en Sil. We staan aan de start met een lichte achterstand: in tegenstelling tot het grootste deel van het aanwezige jonge geweld heeft niemand van ons een verleden bij scouts of Chiro. We zijn gelukkig wél gezegend met voldoende technisch inzicht, waardoor het sjorren best vlot (haha!) gaat.

Onverwoestbaar

We sjouwen en sjorren alsof we deelnemen aan het examen ‘ijver en inzet’. We willen geen vlot dat na vijf minuten varen uit elkaar valt, dus doen we extra ons best. Na de houten basisstructuur volgen de blauwe vaten, die we met lege fietsbanden aan de balken vastmaken. Klaar voor het water! Als laatste in de rij duwen we voorzichtig ons vlot het kanaal in. Monitrice Bea klimt mee op ons ‘schip’, dat een lichte neiging tot kapseizen vertoont. Een herverdeling van de passagiers – één man en één vrouw per kant – herstelt het evenwicht. Als trotse matrozen peddelen we vooruit. Ons vlot voelt stevig en veilig, en geeft een onverwoestbare indruk. Dat hebben we goed gedaan, zeggen we tegen onszelf. Dat een bende twaalfjarigen helemaal zelfstandig dezelfde prestatie neergezet heeft, hoeft het thuisfront niet te weten. We varen een klein stukje het kanaal op. Bea is zo slim om tegen de windrichting te vertrekken, zodat het terugkeren gemakkelijker gaat. We spetteren de andere vlotvaarders nat, en spelen spelletjes zoals ‘drie keer ronddraaien met je vlot’ of ‘wissel allemaal van kant’. We vallen níet in het water, en daar ben ik best blij om, want ook al schijnt de zon, het kanaal Plassendale-Nieuwpoort is geen subtropisch zwembad.

Natte schoenen

De tijd op het water is kort. Ik had graag nog een stukje kanaal verkend, of me Pocahontasgewijs laten meevoeren langs gras en bomen, maar verschillende jongens van de andere vlotten – die wél het water in gevallen of gedoken zijn – bibberen haast uit hun vel. We keren terug naar de kant, waar de vlotten weer afgebroken moeten worden. Geen gemakkelijke klus, met dat onverwoestbare vlot van ons, maar na het betere pruts- en peuterwerk lukt het ons toch om alle knopen weer los te maken. Zwemvesten en natte schoenen gaan uit, de honger komt op. Je handen gebruiken om zelf iets te bouwen, een mens zou het vaker moeten doen. Wie gaat er mee een boomhut timmeren?