Kletteren in de Dolomieten
In Zuid-Tirol kan je niet alleen avontuurlijk klimmen over spectaculaire bergtoppen, je kan er ook een indrukwekkend stukje geschiedenis herbeleven. Net als de Italiaanse Alpini en de Oostenrijks-Hongaarse Kaiserjäger beklimmen we steile bergflanken. Maar voor ons geen zinloze gevechten, alleen puur genieten van de adembenemende schoonheid van de Italiaanse Alpen… Je leest er alles over in Pasar Wandelen Augustus.
Tekst: Frederic Eelbode
Klettersteigen (via ferrata) zit tussen bergwandelen en alpinisme in. Met staalkabels en zekering klim je veilig omhoog. Je draagt een klimgordel met grote kabel en die bevestig je aan ijzeren hulpmiddelen. Als je valt, ben je altijd aan een van die hulpmiddelen bevestigd. De moeilijkheidsgraad gaat van A tot E. Een geoefende bergwandelaar kan zonder probleem een A- of B-route aan, maar je mag geen hoogtevrees hebben.
Om te kletteren heb je niet veel meer nodig dan voor een gewone bergwandeling: een helm, gordel met kletterset en best ook een paar dunne handschoenen, je handen gaan open liggen als je voortdurend de metalen kabel vastneemt. Informeer vooraf goed over de moeilijkheidsgraad, afstand, steilheid, hoogteverschil en de weersvoorspelling. Ga je voor het eerst kletteren, ga dan op pad met een gids die jou of je kinderen kan helpen als het toch ergens tegenzit. Hij kan ook controleren of je het materiaal juist draagt.
Drei Zinnen
Het Innerkoflerpad is een van de bekendste via ferrata’s van de Dolomieten. Het loopt langs bunkers en een uitgebreid gangennetwerk in de bergen uit de Eerste Wereldoorlog. Italiaanse en Oostenrijks-Hongaarse soldaten konden elkaar door spleten en gaten bespieden en beschieten. Na de oorlog bleven de paden liggen en bleken ze perfect om te kletteren.
‘Wij hangen veilig vast aan onze kabels, maar die luxe hadden de soldaten indertijd niet. Vandaag kunnen we bovendien genieten van Kaiserwetter, perfect wandelweer, maar stel je eens voor hoe de militairen hebben afgezien in de winter als het hier tientallen graden onder nul vroor en er een ijzige wind woei. Het zal je niet verwonderen dat de meeste mannen niet sneuvelden door beschietingen, maar door lawines, ongevallen en pure ontbering’, vertelt onze berggids Raffi.
Terwijl we gewoon worden aan het voortdurend in- en uitklikken van onze musketons zien we overal sporen van de Grote Oorlog: schiet- en kijkgaten in de rotsen, vervallen muurtjes en ruïnes van stellingen, prikkeldraad, … Ze kunnen niet harder contrasteren met het majestueuze berglandschap. De Paternkofel (Il paterno) is met zijn 2.744 meter de hoogste top van onze wandeling. Vandaar krijgen we een schitterend uitzicht op de Drei Zinnen. ‘En daar kan je zelfs de besneeuwde top van de Großglockner zien liggen, de hoogste berg van Oostenrijk’, vertelt Raffi, nadat hij ons een Berg Heil! heeft gewenst, de traditionele bergtopgroet.