Lang leve Ludwig II van Beieren! (al dacht hij er zelf anders over…)

Met een camper, een kaart vol kastelen en het vage onheilspellende gevoel dat we ons misschien een beetje gingen herkennen in de man die liever bouwde dan regeerde, vertrokken we. 

Onze tocht begon aan de Tegernsee, waar mist het uitzicht verslond en zelfs de regen zich leek te verontschuldigen. We wandelden naar boven in stilte, passeerden kapellen, koeien en wandelaars die zwegen alsof het erbij hoorde. In de hut aten we Knödel met bouillon, terwijl buiten het grijs bleef liggen als een nat laken. Terug beneden lag het meer eindelijk bloot. Glanzend. Stil. Alsof het zich bewust was van zijn rol in dit verhaal. 

In Herrenchiemsee bouwde Ludwig Versailles opnieuw. Niet uit ijdelheid, maar als monument voor iets dat hij miste. Glans zonder kritiek, controle zonder publiek. In Linderhof dineerde hij met niemand. Of beter: met denkbeeldige gasten. Tafels zakten weg in vloeren, bediening werd vervangen door verbeelding. En dan was er nog dat jachtslot, ergens boven op een berg. Alleen bereikbaar te voet. 

Tussen paleizen en kapellen, tussen spiegels en grotten, tussen de kitsch en de kou, voelden we hem: Ludwig, een man die zich liever verstopte dan regeerde. Die zijn eenzaamheid in pleisterwerk goot. En die daar, paradoxaal genoeg, troost in vond. Zoals je dat soms ook vindt in een nat pad, een zachte afdaling of een stilte die niemand probeert op te vullen. 

Deze reis werd geen speurtocht naar de geschiedenis, maar een ontmoeting met een man die een wereld groter droomde dan hij ze aankon. De regen, de bergen, de kamers zonder publiek: ze lijken gemaakt voor wie niet thuiskomt, maar gewoon even wil verdwijnen. Voor wie zich herkent in een man die geen troon zocht, maar een decor. Een figuur die zijn tafel liet dekken voor wie er niet was. Die de stilte mooier vond dan het gezelschap. En misschien, heel misschien, had hij daar niet eens ongelijk in. Een campertrip naar Beieren gaat over kastelen als therapie, bergpaden zonder beloning, regen die ritme wordt, en waarom een koning die zich omringde met lege stoelen ons vandaag verrassend dichtbij voelt. Soms herken je jezelf het best in iemand die nooit werd begrepen.