Opladen aan de Ourthe
Een weekendje Ardennen is even weg van de was, de plas en de vuilniszakken die zichzelf - helaas - niet buitenzetten. Genieten van de omgeving, van mekaar. Lekker cocoonen, knus bij een knapperend haardvuur of in de inhuis-sauna van onze gîte. Dan is de verleiding groot binnen te blijven. Er valt echter in de wijde omgeving van Houffalize genoeg te beleven.
Tekst Tom Peeters – Foto’s WBT, Ardennes-Etape, Wildtrails, Tom Peeter
DAG 1: bier en gocarten voor gevorderden
We zijn op vakantie, dus vinden we het gepermitteerd om al voor de middag aan de drank te gaan. De kabouters wijzen ons de weg naar Achouffe, waar de zoete geur van wort in de lucht hangt.
In de jaren 80 brouwen twee schoonbroers, een Vlaming en een Waal, hier hun eerste La Chouffe. In de grootste kookpot van hun schoonmoeder. Eendracht maakt macht, ook op zythologisch gebied. ‘Het geheim van ons bier zit ‘m in het water’, beweert gids Suzy Behiels. ‘Dat komt rechtstreeks van de Baraque Fraiture. In een Chouffe proef je de Ardennen.’ Ook de hop is niet te onderschatten. De hopplant behoort tot dezelfde familie als cannabis. ‘Als je van de stress de muren oploopt, drink dan eens een hoppig biertje. Je wordt er helemaal relaxed van. Niet zozeer van de alcohol, wel van de hop.’ Koriander, een van de kenmerkendste ingrediënten van La Chouffe, stimuleert dan weer gelukshormonen én eetlust. Vandaar, meent Behiels, dat La Chouffe zo’n excellent aperitiefbier is. Sommige mensen drinken het zelfs uit een champagneglas.
En dat het verchouffd lekker is! Dat stellen onze smaakpapillen na de rondleiding zelf vast in het oergezellige proeflokaal. De kabouters hebben hier hun eigen ingang en zelfs de herten op het schilderij boven het haardvuur slurpen La Chouffe. Toch opletten. Want wie te veel La Chouffe drinkt, die gaat vanzelf kaboutertjes zien. In de vallei van de feeën is het gevaar op sprookjesachtige waanbeelden niet te onderschatten.
Vierwieler op mountainbikebanden
En die kunnen we missen, want in de namiddag gaan we bergaf quadbiken met Wildtrails. Nog een geluk dat er nergens een agent met een alcoholtester van achter een boom komt gesprongen. De schuld van de kaboutertjes? We zijn niet zeker of we er met zo’n goedkoop excuus vanaf geraken. Quadbiken is gocarten voor gevorderden, met een vierwieler op mountainbikebanden door de Ardense bossen karren. Het is inclusiever dan mountainbiken omdat er minder evenwichtsgevoel voor nodig is.
Alhoewel... ‘Goed in de richting van de helling leunen’, schreeuwt begeleider Josse instructies. ‘Anders kantel je om.’ Gemakkelijker gezegd dan gedaan, hij plakt niet schuin tegen een heuvelkam. Als rallypiloten sjezen we de berg af. We nemen gezwind een haarspeldbocht, bollen onder een overliggende boomstam door en vlammen naar beneden in een opgedroogde rivierbedding. Onze wielen doen de dode bladeren ritselen, terwijl we rakelings langs een dennenboom scheren. Kriebels in de buik. Downhill quadbiken is best spannend. En vergt de nodige stuurmanskunst. Nu begrijpen we waarom de wieg van Thierry Neuville, vicewereldkampioen rally, in deze regionen stond.
Na een razende afdaling - althans in onze ervaring - parkeren we onze quadbike in het gras naast de Ourthe. Josse opent de deur van een knoert van een jagershut en de vlammende hitte van een kampvuur verwelkomt ons. Dat begint een thema te worden tijdens deze tweedaagse. Terwijl onze gastheren plakjes Ardense ham afsnijden, bekomen wij van de bijna-doodervaringen van even eerder. De adrenaline daalt pijlsnel. Voor we het weten zitten we opnieuw op cocoonniveau.
DAG 2: Boeken- en kunstdorp Redu
Onze honger naar culinair genot, natuur en bloedstollende actie is bij deze gestild. Maar onze maag grommelt nog voor een portie cultuur. Die zucht bevredigen we de volgende dag in Redu, een ingeslapen dorpje volledig opgetrokken uit natuursteen en liefelijkheid. Redu ligt zo ver zuidelijk dat de cafés er eerder Bofferding dan Jupiler serveren.
In 1984 kreeg een dorpeling het geniale idee om hier een boekenmarkt te organiseren. Het was een klinkend succes. In de nasleep openden tientallen boekenwinkels de deuren en kreeg Redu de titel van boekendorp. Sindsdien is dit plaatsje het Banneux voor de boekenworm, een bedevaartsoord waar letterliefhebbers onmogelijk kunnen vertrekken zonder grote stapels boeken huiswaarts te sleuren. Momenteel telt Redu 14 librairies, eentje per 35 inwoners.
Op de stoep voor De Eglantier staat een groot rek met daarin boeken - duh! - en een klein blauw doosje. De kassa. Wie iets vindt dat ‘m aanstaat, stopt er het juiste bedrag in. Een systeem op basis van wederzijds vertrouwen, het kan nog in landelijk Wallonië. We stappen binnen in een boekenparadijs, drie etages vol leesgenot. En het fijne is: zelfs wie enkel Frans avec des cheveux spreekt, kan hier tips vragen aan de waard. Onder het wandelende warrige Gobelijn-kapsel schuilt namelijk een ingeweken Nederlander uit Sittard.
Ruik de kunst
Redu is een zakdoek groot. Wandel zo’n 100 meter bergop en je staat voor de Saint-Hubertkerk. Aan de overkant ligt de oude pastorij. Die herbergt nu MUDIA, een museum dat we eerder in een grootstad verwachten. ‘Luxemburg was tot voor kort de enige Belgische provincie zonder kunstmuseum’, zegt curator Karlin Berghmans. Ene Eric Noulet vond dat daar verandering in moest komen. De marketeer met een kunstverzameling om ‘jawadde’ tegen te zeggen hing een jaar geleden 300 originele werken op, onder meer van Magritte, Picasso, Klimt en Rodin.
Daarnaast trekken vooral de interactieve installaties de aandacht. Hier kan je een houw geven aan een slotmachine en De Schreeuw van Edvard Munch ‘winnen’. En zo iets bijleren over de kunsthandel. Wanneer je een Bretoens tafereel van Gauguin aanschouwt, ruik je tegelijkertijd de vanille van de pannenkoeken. En een schilderij van Jeroen Bosch kan je als bezoeker letterlijk tot leven wekken door op een van de gekke personages te klikken. Dan gaat een fantasievogel opeens een eindje schaatsen. We geraken er niet op uitgekeken. ‘De slogan van MUDIA is niet voor niets “Kunst anders beleven”. Families blijven vaak weg uit kunstmusea omdat die te ingewikkeld zijn. Dat willen wij vermijden.’ Hier heb je inderdaad geen doctoraat kunstgeschiedenis nodig om wijs te raken uit de infobordjes. Die zijn geschreven op mensenmaat. Wat een verademing.
Over ademen gesproken: we hebben tegen het einde van de tweede dag in de Ardennen onze gedachten nog geen één keer laten afdwalen naar de ochtendspits, de nog te betalen facturen of de afwas die op het aanrecht staat te fermenteren. De stress is als een kwaad sap uit ons lichaam gesijpeld. De Ardennen als detox. We zijn uitgecocoond, weer helemaal klaar voor de dagelijkse strijd. Adieu, Ardennen, tot we je nog eens nodig hebben.
Tips tegen een dipje
Deze zomer geen Costa of Balinees strand om je batterijen op te laden. Maar dat geeft niet, want detoxen kan ook met een korte verplaatsing – zowel in ruimte als in tijd – naar de Ardennen. Je komt er in enkele dagen tijd volkomen tot rust. Zelfs wie een lontje heeft dat korter is dan dat van Jeff Hoeyberghs keert huiswaarts als een zenboeddhist. Wij presenteren vier tips om een dipje te verslaan.
1. Zet de gsm uit, laat het werk thuis.
Basisregel nummer één. Tijd om een boek te lezen of een spelletje te spelen met de kinderen zonder de hijgende adem van het (tele)werk in je nek.
2. Maak het gezellig.
Geen zon, maar regen? Laat het niet op je gemoed werken. Beschouw het weer als een excuus om je met je geliefde onder een fleecedekentje te nestelen en er voor de rest van de avond niet meer onderuit te komen.
3. Verwen je smaakpapillen.
Help de economie weer aan te zwengelen en proef de lokale culinaire specialiteiten – we bevelen graag enkele adresjes aan op blz. xx. Of ga in je vakantiehuis zelf aan de slag met de barbecue.
4. Niets moet, alles mag.
De omgeving nodigt uit tot lange wandelingen door een schitterend landschap. Maar voel je niet schuldig als je het terrein van je vakantiehuisje niet af komt. Het gaat er vooral om dat je doet waar je goesting in hebt.