Op hun fiets de wereld rond

Op de fiets de wereld rond, hoe is dit avontuur begonnen? 

Ben: ‘Ik was altijd al een fietsfanaat en had de idee om vervroegd met pensioen te gaan en de wereld rond te fietsen. Linda kwam als mutatie-opzichter bij ons bedrijf werken en vertelde me dat ze naar Santiago wilde stappen. ‘Waarom fiets je niet?’, vroeg ik haar. En ‘waarom zou je stoppen bij Santiago?’

Linda: ‘Het idee van Ben sloeg meteen aan! Ik hou van beweging, van nieuwe dingen en ben een buitenmens. Dus terwijl hij erover droomde, begon ik het concreet te maken …’

Ben: ‘We besloten dit avontuur echt aan te gaan en meteen vroeg ik haar ook ten huwelijk. Twee jaar bereidden we ons voor – papieren, welke fiets, routes, …  - en dan dienden we ons ontslag in. Ons eerste plan was om naar het oosten te fietsen.’

Linda: ‘Om te ‘oefenen’ hadden we eerst ook een fietstoer in Ierland gedaan en daar leerden we al heel snel dat we met minder spullen konden. Alles wat je meeneemt, is gewicht en je hebt echt niet zo veel nodig. En toen kwam COVID. Geen Azië. Dus eerst hebben we vooral in Europa rondgefietst, daar waar het kon. In het begin moest ik wennen, maar je wordt vanzelf fit. Nu trap ik makkelijk 100 kilometer per dag of meer.’

Jullie hebben ondertussen bijna 40.000 kilometer gefietst. Waar dan?

Linda: ‘Eerst Europa door, van Nederland richting Griekenland, dan omhoog naar de Noordkaap en via Noorwegen weer terug.’

Ben: ‘Daarna namen we de Queen Mary II in South Hampton, naar New York. Toen zijn we naar Canada gefietst, dat hebben we gedwarst en dan via de westkust naar het zuiden. Langs de Rocky Mountains, Oregon en zo steeds verder. We wilden maximaal gebruik maken van ons visum in de VS dat drie maanden geldig was en exact de laatste dag staken we de grens met Mexico over. We reden door steden en dorpen, eindeloze vlaktes en de ruige Rocky’s, de oceaan blonk rechts van ons in de zon terwijl het steeds warmer werd.’

Linda: ‘Onderweg zagen we beren, een luiaard, brulapen, toekans, leguanen, massa’s vogels en andere dieren die in het wild leven, het was fenomenaal. Fietsen is ook erg verslavend. Alsof je door die beweging in een soort trance komt. Zelfs al konden we soms ergens langer blijven, de benen jeukten en we wilden weer de fiets op. Je voelt je vrij, je hoort en ziet alles van nabij, je voelt de wind, …’

Ben: ‘Je leert ook gaandeweg hoeveel uren per dag je kan en wil fietsen, hoeveel water je nodig hebt, hoe je fiets afgesteld dient, enzovoort. Je leert de wereld kennen, maar ook jezelf op de fiets.’

Linda: ‘Ik vond Noorwegen ongelooflijk mooi: bergen, fjorden, duinen, rotsen, sneeuw, de zee, ... En Griekenland, de Meteora zijn onvergetelijk.’

Ben: ‘In Europa fietsen is pittoresk. Je ziet veel verschillende zaken, op een korte tijd. In Amerika, langs de highway 1, was het ook heel mooi met honderden kilometers lang hetzelfde: aan de ene kant de oceaan, aan de andere kant de ruige natuur.’

Linda: ‘Hoewel ik het ook bijzonder vond toen we in Costa Rica fietsten en de rode, gele en blauwe papegaaien langs ons heen vlogen. Onvergetelijke momenten, ontelbaar vele keren.’

Het bolt niet altijd even vlot, soms zijn er ook tegenslagen? 

Ben: ‘We leerden al snel: in noodgevallen is alles te koop. Zelfs wanneer we moesten wachten op een onderdeel, maakten we ons niet druk. Dan bleven we gewoon wat langer.’ 

Linda: ‘In Midden-Amerika waren de temperatuur en de luchtvochtigheid zo hoog, dat we fysiek erg afzagen. Het was alsof je in een sauna fietste, vijf uur per dag, er droogde ook niks op. Daarom besloten we te stoppen eenmaal we in Panama waren en terug te keren naar Europa.’

Ook nog uniek: je logeert telkens bij de lokale bevolking? 

Linda: ‘Dat is eigenlijk meteen al begonnen tijdens ons ‘oefenrondje’ in Ierland. Wij vinden het echt leuk om de lokale bevolking te leren kennen en niet te logeren op een camping of in een B&B. We klopten ergens aan en vroegen dan een plek voor de nacht. 

Ben: ‘Het is onvoorstelbaar hoe gastvrij mensen zijn! Ik herinner me een voorval waar een vader zei: ‘Jammer, maar er is geen plaats’, waarop zijn dochtertje in het deurgat: ‘Papa, ze mogen in mijn bed, ik slaap wel in de kamer van mijn broertje!’ Heel vaak ook vertrekken mensen net dan op weekend, of een weekje weg, en geven ze ons de sleutels. Blijf maar.’

Linda: ‘Op die manier leer je een land en cultuur ook echt kennen. Je leeft tussen mensen, ziet hun gewoontes, eet wat hun pot schaft, je hoort wat hen beroert, waarmee ze bezig zijn, … Op hun beurt waren veel mensen dan weer in ons verhaal geïnteresseerd.’ 

Vandaaruit ontstond de stichting? 

Linda: ‘We wilden iets terug doen voor al die hartelijke gastvrijheid. Mensen vertelden ons vaak over mooie projecten die wel steun kunnen gebruiken.’

Ben: ‘Toen hebben we de Stichting XPLORid opgericht: we willen hulp geven aan mens en dier en daarnaast steunen we natuurprojecten. We zamelen 1 euro in voor elke kilometer die we fietsen en dat geld gaat naar de projecten.’

Ondertussen zijn jullie enkele maanden thuis en ben je vooral aan het pet-sitten? 

Linda: ‘Het pet- en house-sitten is per toeval begonnen in Mexico. Daarna kregen we een aanbod in Costa Rica, weer eentje in Panama, en ga zo maar door. We zijn al een heel jaar volgeboekt ondertussen.’

Ben: ‘We vragen enkel accommodatie en deze formule werkt goed. We willen de sits ook graag combineren met een hike of een fietstocht daarna, we zijn er dan toch al.’

Linda: ‘Onze volgende is in Maleisië en we willen enkel een vliegtuig nemen als we ergens langer dan 3 maanden blijven. Dus gaan we daar nog wat rondtrekken. Daarna volgen Nieuw-Zeeland en Australië waar we ook weer gaan rondtrekken. We hebben ondertussen een contact in Rome en denken erover om in 2026 naar Rome te fietsen, de sit te doen en dan verder Italië, Spanje en Portugal door te fietsen.’

Dit is vooral een manier van leven geworden? 

Ben: ‘Ondertussen hebben we ons appartement in Maastricht als een soort van ‘basecamp’, want natuurlijk kom je wel eens terug. Mijn moeder leeft nog, ze is 92. We hebben kinderen en kleinkinderen. Maar in wezen laten we ons nu leiden door de sits en de tochten die we eraan verbinden.’

Linda: ‘De familie is het ondertussen gewend. In het begin vroegen ze nog: ‘Wanneer komen jullie dan terug?’ Nu weten ze dat wij echt zo willen leven en ze zijn er oké mee.’

Ben: ‘Het gaat niet enkel om het rondtrekken, de wereld zien, lokale mensen ontmoeten. We willen ook met zo weinig mogelijk spullen leven, onze uitstoot verminderen, bewust in het leven staan en er ook naar leven. Het vraagt een aanpassing, maar je zet de tering naar de nering. Wie veel verdient, zal daar ook naar leven en het moeilijk vinden dat op te geven misschien. Wij hebben veel losgelaten: onze baan, onze lonen, onze familie en vrienden achtergelaten, zekerheid geruild voor avontuur … We slapen waar het uitkomt. Dat was onze keuze en daar zijn we nog steeds heel blij mee.’

Wat heeft dit avontuur jullie gebracht? 

Ben: ‘Voor mij vooral de gastvrijheid van mensen, het vertrouwen dat ze ons gaven in een wereld waar zo veel kwalijke dingen gebeuren. En de vrijheid natuurlijk.’

Linda: ‘Het brengt je ook verbinding, authenticiteit, innerlijke rust, vertrouwen dat het goedkomt – zelfs als je niet meteen een slaapplek vindt – en natuurlijk de mogelijkheid om overal ter wereld prachtige dingen te zien en ervaren. Ik hou ook van de variatie, het onvoorspelbare: we weten nooit wat de dag ons brengt. Heerlijk. We zijn nog lang niet van plan om ermee te stoppen.’

www.xplorid.today