Spoorfietsen en bezoek Gunfiremuseum in Brasschaat

En wij dachten: de auto in, rijden naar Kapellen; voor de sporen rustig parkeren en wachten. Helemaal anders, eens ter plaatse was het goed aan het regenen en de parking stond helemaal vol. Nooit meegemaakt maar het kan al eens gebeuren dat meerdere mensen hetzelfde gedacht hebben. Vele families en grotere groepen trokken al naar de inschrijvingsbalie. PASAR Hoboken oefende nog even geduld tot het groepje volledig was en schoven dan in de rij mee aan. Ondertussen was de zon terug aan ‘t schijnen en verdween langzaam het bos van regen- schermen. De gemaakte reservatie en betaling was in orde, het duurde niet lang of wij stonden ook op het perron aan twee kleinere spoorfietsen. Groepjes werden gemaakt en dan zie, trappen en trappen … 5 km lang. We dienden snelheid te minderen want we naderden onze voorgangers. Zalig, een oude spoorbaan in een prachtige natuuromgeving gelegen. Door de neerslag snoven we ook heerlijke en verschillende geuren uit de natuur op. Aan het keerpunt dienden we geduld te oefenen want spoorfiets per spoorfiets diende gedraaid om dan naar het terminuspunt ‘Perron Noord’ te kunnen fietsen. De goede plaatjes waren allang inge- nomen door onze voorgangers maar het viel nog best mee, onder een boom enkele tafels met ja, juist negen stoelen, net goed voor PASAR Hoboken. We streken er neer, even wat vertellen over onze trapkunst en dan de picknick aanspreken. Aan de kiosk drank of andere beschikbaarheden aanschaffen om het stil te laten worden onder de boom. Tot 12:30 hielden we het vol om dan terug naar de beschikbare spoorfietsen te stappen om terug te trappen. Deze richting ging vlotter want het spoor lag zacht bergaf. We trapten op de pedalen tot het geen nut meer had, zo snel reden we terug naar het eindpunt en de parking. Vandaar reden we naar de parking bij het ‘Gunfire’ museum te Brasschaat. We werden er goed ontvangen en Jos, onze gids, stond ter beschikking. Eerst even de toiletten opzoeken en dan paraat voor een lange geschiedenisles over artillerie, geschut en pantservoertui- gen. Van voor de Napolitaanse tijd tot bijna het heden want het blijft een museum en de nieuwste mogelijkheden van de krijgskunst kunnen natuurlijk niet getoond worden. Als Jos was uitverteld ging het vlot over naar de Frans, specialist aangaande rups- en pantservoertuigen die in een andere loods stonden opgesteld maar … voor dat alles eerst een ‘cremmeke’ van aan de kar … ook de Frans maar het eerste kwartier kon hij niet veel vertellen. Er werd door de vrijwilligers nog gewerkt, hersteld of aan onderhoud gedaan. Frans was specialist want op een vraag volgde een lang antwoord met uitbreiding naar andere rupsvoertuigen, hun mogelijkheden, hun strekten en zwakten. Alles mochten we weten en namen ook al eens plaats binnen in het voertuig. Toch maar enge plaatsen en dan nog opletten voor andere beweegbare delen. Gaandeweg werd het tijd maar Frans wist van geen ophouden tot onze voorzitter zei dat het tijd werd om een drankje te nuttigen en dat had Frans wel gehoord. Een nuttige namiddag met een iets te lang museum bezoek waardoor de korte wandeling door de groene omgeving weg viel. Aan de parking is afscheid genomen en elkaar het beste toegewenst voor de verdere vakantie.